 |
Bezuinigen |  |
 |
Maart 2012.
Het journaal bericht dagelijks over de slechte staat van 's lands financiën en de noodzaak te bezuinigen.
Het onderschrijven van deze visie kost enige moeite want:
- als ik op een lange wandeling langs duin en strand bij een horecagelegenheid wat wil uitrusten,
dan is er bijna geen onbezet tafeltje te vinden.
Ook duurt het lang voordat mijn kopje thee is genoteerd en geleverd, terwijl om mij heen overvloedig
pannekoeken, patat, bitterbalgarnituren, appelgebak, wijn en koffie met torenhoog slagroom wordt geserveerd.
- in de avondspits of de parkeergarage sta ik tussen bolides met minstens het dubbele volume van mijn eigen blikje.
Maar toch.
De overheid geeft dagelijks 70 miljoen meer uit dan er aan belastingen binnenkomt.
Helaas is daar, behalve de AOW, niets voor mij bij.
En ook de Postcodeloterij laat het, ondanks beloftes, lelijk afweten.
(het zal de lezer inmiddels duidelijk zijn: ik heb ooit het verkeerde beroep gekozen.
"Exact" kiezen was onverstandig. Gelukkig is de jeugd nu veel slimmer.
Die worden direct na hun studie bedrijfskunde manager bij ProRail.)
Nu de overheid de lasten dreigt te verhogen (een interessante opvatting van bezuinigen trouwens)
moet hier het roer worden omgegooid.
Het is tijd om ijdelheden en materiële genoegens te verruilen voor innerlijke waarden, die immers gratis zijn.
Om te beginnen kan het maandelijkse bezoek aan de kapper achterwege worden gelaten.
Na wat aandringen is er wel een kennis/collega/vriend of partner te vinden die de schaar wil hanteren.
De eerste keer zal het resultaat misschien wat tegenvallen, maar oefening baart kunst.
De abonnenmenten op kranten en tijdschriften kunnen allemaal worden opgezegd.
Er was toch al geen tijd om al die onzin te lezen. Wat niet weet dat niet deert en zalig zijn de armen van geest.
En anders is een bezoek aan de bibliotheek wel een gezellig uitje.
(Het "muizenhuis" in de bibliotheek van Amsterdam is een aanrader).
Vakanties zitten er al helemaal niet meer in.
Uitzondering hierop is een cruise voor opa en oma, want een geheel verzorgde reis op zo'n prachtig schip
is veel goedkoper dan het verzorgingstehuis.(vrije markt immers)
Haast u trouwens met aanmelden voor een cursus breien, haken en stoppen.
Sokken stoppen raakt weer helemaal in.
Hier zijn diverse oude truien gestopt, nadat de kamertemperatuur werd teruggebracht naar 16 graden.
Na decennia van goedkope brandstoffen woont de familie ver uit elkaar.
Verjaardagsvisites worden lastig te plannen, nu is besloten dat er gemiddeld nog maar 10km. per dag per auto
mag worden afgelegd. Inmiddels is hier een spaarplan voor ingesteld.
Geschenken kopen voor een jarige is streng verboden.
Wel mogen eerder ontvangen boekenbonnen worden doorgegeven.
Maar in plaats van cadeaus kan de jarige ook worden toegezongen met een zelf gecomponeerd lied.
De TV is verkocht zodat er zelfs nog tijd overblijft om "ganzenbord" en "monopoly" (!) te spelen.
Van economie heb ik nooit veel begrepen.
De regering moet bezuinigen, maar de burger krijgt de schuld omdat die de hand op de knip houdt.
(Eigenlijk zou U uw meubels jaarlijks bij het grof-vuil moeten zetten om de economie te stimuleren)
Maar banken hebben te weinig geld (allemaal "uitgeleend" aan de Grieken), dus zou die burger juist moeten sparen.
De leukste meubels vind je trouwens in de plaatselijke kringloopwinkel.
Een paar schroeven en spijkers hier en daar en het handeltje staat.
In de schuur is nog wel een overgebleven potje verf en voila, voor een paar tientjes is uw woning ingericht.
Een jaartje geleden, nog onbewust van de crisis, wandelden wij argeloos door Wales.
Op afgelegen trajecten zonder winkels leefden we op knackebrood.
Verwend als wij waren, verveelde dat al snel.
Gelukkig was bij een jeugdherberg soms nog een blik bonen in tomatensaus te krijgen,
zodat toch een warme maaltijd mogelijk was.
Meer dan dat heeft een mens eigenlijk niet nodig.
Thans wandelen wij langs restaurants en snuiven de heerlijke geuren op.
Op weg naar huis, waar de bonen wachten.
Hulp is mooi. Toen mijn kinderen klein waren heb ik ze geholpen met van alles en nog wat.
Totdat ze het zelf konden of moesten kunnen.
Wat hulpeloos is verdient hulp:
gehandicapten, bedreigde diersoorten, inheemse volkeren, door een natuurramp getroffenen.
De Grieken krijgen heel veel hulp van andere landen.
Zonder die hulp zouden ze hun eigen ambtenaren niet kunnen betalen.
Zijn ze daar soms allemaal gehandicapt of leven ze in het stenen tijdperk? Niet dat ik weet.
Niemand heeft mij dat nog kunnen uitleggen.
Wat Koreanen en Chinezen uitgezonderd misschien, levert exacte kennis een mens weinig op.
Kijk maar om U heen.
Onze wereld staat barstensvol apparaten: telefoons, fototoestellen, computers, magnetrons,
wasdrogers, eierkokers, zakloze stofzuigers, elektrische tandenborstels, vliegtuigen, treinen, auto's, kruisraketten,
flitspalen, puntenslijpers, DVD spelers, flappentappers, ov-chip poortjes, inbraakbeveiliging,
krultangen en hogedrukspuiten.
Geen mens weet hoe ze werken maar dat maakt kennelijk niets uit.
ABN-AMRO en ING kochten Amerikaanse schuldpapieren en wisten ook niet hoe ze werkten.
Het is lucratiever een mooi verhaal te verzinnen dan iets te kunnen of te begrijpen.
Professor Diederik Stapel heeft getracht deze denkrichting gestalte te geven.
Maar hij heeft weinig waardering geoogst omdat men hem nog niet begrijpt.
In 1993 werd in het onderwijs de basisvorming ingevoerd. Die was zijn tijd ook ver vooruit.
In de plaats van kennisoverdracht kwam "leren leren" omdat kennis snel verouderd zou zijn.
(Bovendien hoef je niets te weten zolang je maar een kastje met slimme knopjes bij je hebt en Vodafoon niet plat ligt)
Inmiddels zijn we bijna 20 jaar verder en het personeel van ProRail zal dus grotendeels bestaan uit deze,
volgens de modernste inzichten opgeleide, ex leerlingen.
Zou ProRail geprobeerd hebben hun seinen en wissels met een app te bedienen?
